Hemelvaartsdag 2020. Het is een bijna onwezenlijk mooie dag en door de versoepelde coronamaatregelen staat iedereen te trappelen om naar buiten te gaan. En wat boffen we dan dat ons buiten zo veel ruimte biedt. Het brede strand om te genieten van zon, zee en alles wat daarbij hoort. Recreatieschap Spaarnwoude met duurzame natuur en verrassende activiteiten. Nationaal Park Zuid-Kennemerland waar je uren kunt dwalen en niemand tegen hoeft te komen behalve een Schotse hooglander. Ook op een dag als vandaag. Zo’n perfecte dag.

De buitenplaatsen.

Zo’n dag waarop de buitenplaatsen Velserbeek en Beeckestijn de loomheid die de zon met zich meebrengt, combineren met de energie van de uitbottende natuur. In alle statige rust en grandeur en ruimte biedend aan haar bezoekers die daar dan ook volop, en onverwacht creatief, van profiteren. De verstilling van Beeckestijn en de gezelligheid van Velserbeek. Het lijkt wel of mensen met andere ogen kijken naar alles wat onze omgeving te bieden heeft. Er meer van genieten ook. Zoals die twee heel hippe dames die op een kleedje zitten aan de vijver in Velserbeek. Heel eerlijk zeggen ze dat ze liever op een festival hadden gestaan maar dat ze nu ook een topdag hebben. Lekker broodje in de tas en een prima coffee-to-go gehaald bij De Theeschenkerij. Ze hebben allebei een boek bij zich, zo’n ouderwetse met bladzijden. Ze komen er niet eens aan toe want zijn al een half uur naar een eendje met pulletjes aan het staren. ‘Oh, heet dat zo?’

Picknick.

Het begrip picknick krijgt opnieuw invulling. Van uitgebreide overheerlijke manden gevuld door de lokale horeca, mét flesje wijn, tot aan meegebrachte krentenbollen en thee uit de thermoskan. Op veel meer dan anderhalve meter afstand want er is zó veel ruimte. Een heel groot voordeel van deze landgoederen is dat de paden zijn aangelegd en worden onderhouden. Dus ook toegankelijk als je niet zo rap ter been bent en steunt op een rollator. Óf de buggy of wandelwagen mee hebt. Of allemaal, zoals het gezin uit Haarlem. Oma zit prinsheerlijk op een geruite plaid met haar in coronatijd geboren kleinkindje. Er is uitgezocht of dat mocht en het mag. Haar tranen zitten hoog maar dat is puur geluk, zoals ze zegt. ‘Ik kan niet uitdrukken wat ik voel, deze omgeving, deze dag, deze rust en ruimte.’ Een eindje verderop wordt er, echt waar, gebadmintond. Vader wint natuurlijk want zoon had dat spel nog nooit gedaan.

Ruimte.

Aan de vijver van Beeckestijn, waar de waterstralen van de fontein een wedstrijdje doen met de zonnestralen die tussen de eeuwenoude bomen vallen, zitten ook drie heel tevreden mensen. Geen stel dat je zou verwachten daar. Maar ik zei al: er worden grenzen verlegd. Karina en haar partner hebben tattoos die een verhaal vertellen en zeggen altijd al de rust, verstilde energie en ruimte van dit landgoed te hebben opgezocht. Nu met de negen weken oude kleine. Op het veldje waar de honden los mogen rennen en vliegen wordt intussen de hiërarchie binnen de roedel bepaald en staan de eigenaren, op anderhalve meter afstand, een beetje te dollen. Camping Schoonenberg was altijd al een natuurcamping. Mijn kinderen, nu dertigers, reisden met ons van Alicante tot aan Zanzibar. Mooiste herinnering? ‘Weet je nog pap, dat je met alle vaders een tent had opgezet daar en dat we allemaal pas heel laat sliepen en dat mam toen kwam om eieren te bakken?’

Zo maar.

Zo maar een paar uur buiten in de ruimte die Velsen biedt. Buiten in de natuur, binnen de grenzen. Binnen de grenzen van Velsen. Binnen de coronagrenzen ook, die ons hebben laten inzien dat ons buiten onbetaalbaar en, vooral hier, uniek is. En dit is nog maar een klein stukje Velsen. Er is ook nog rauwe ruimte, bedrijvige ruimte, culinaire ruimte en historische ruimte.

Ingeborg Baumann